Van aanklager/vervolger naar agressor
Als ik het kernkwadrant moet maken voor de aanklager/vervolger ziet dat het er alsvolgt uit:
Het kunnen ontdekken van fouten en kritiek leveren kunnen kwaliteiten zijn maar als je dat gaat overdrijven dan wordt het agressie en kan het tot misbruik leiden, de uitdaging is dan om liefdevol te worden en de ander te aanvaarden, als je dat weer overdrijft wordt je de people pleaser die alles goed vindt en dat is dan de allergie van de aanklager/vervolger daar kan hij niet tegen.
Codependent gedrag waar niks aan wordt gedaan verergert zich, waardoor de aanklager snel een agressor kan worden. De aanklager vindt zichzelf oké en de ander niet dus hij mag die ander straffen en een lesje leren, criminelen denken ook vaak in termen van ik ben oké de ander is niet oké en mag ik dus wel mishandelen of doden.
De agressor schendt de grenzen van de ander en heeft geen respect voor de waarden en normen van de ander en dringt z’n eigen waarden aan de ander op.
De agressor kan z’n woede niet op een constructieve manier uiten en reageert z’n woede af op de ander vaak met fysiek geweld dat hij rechtvaardigt.
De agressor geeft de ander altijd de schuld, als hij een vrouw verkracht dan was dat haar schuld omdat ze het uitlokte, ze vroeg erom zegt hij dan en haalt z’n gelijk en rechtvaardigt z’n gedrag.
De agressor heeft geen zelfreflectie en projecteert zijn schaduwkanten op de ander die hij daarvoor straft. Rumi zei: ‘Hij die zijn eigen gebreken niet erkent is zijn eigen vijand’ en dat is de agressor, die zijn vijandschap botviert op z’n slachtoffers.
Ik ben ook wel eens een aanklager/vervolger, vooral als ik het spel ‘Nu-heb-ik-je-ellending’ weer eens speel. Ik besef echter nu dat ik dan in een dramadriehoekrol zit en stap er dan snel weer uit om het niet tot fysiek geweld of misbruik te laten komen. Ik mag aan geweldloze communicatie denken en m’n woede zien als een signaal van onvervulde behoeften en mijn behoeften onder de aandacht brengen, al weet ik ook dat woede soms noodzakelijk is om je grenzen ferm aan te geven en niet te laten schenden.
Bij een vriend ontmoette ik een man die ik Klaas zal noemen, hij wees m’n vriend op zijn fouten en toonde zich een aanklager/vervolger. Hij noemde zichzelf paranormaal en dacht dat hij een meester was die de anderen moest vertellen wat ze moesten denken, voelen en doen. Ik wees Klaas erop dat hij van mijn vriend veel kon leren over fijngevoeligheid, want dat miste ik bij deze lompe nogal onbehouwen man, Hij haalde minachtend z’n neus op voor m’n suggestie, hij wat leren van zijn slachtoffer was ondenkbaar voor hem. Klaas werd ook de agressor, van mijn vriend hoorde ik dat hij was opgepakt wegens aanranding van jonge meisjes tijden zijn sessies met die meisjes, hij zit nu een gevangenisstraf uit die hij wellicht zelf volkomen onterecht vindt.
We kennen allemaal wel de voetbalhooligans die de tegenpartij aanklagen en vervolgens doorschieten naar agressie en elkaar te lijf gaan met kettingen en honkbalknuppels om hun woede af te reageren, het is dus angst waar deze mensen zich door laten laten leiden en volkomen onbewustheid en domheid. De Roos van Leary geeft al duidelijk aan dat tegen, tegenstand oproept en dat samen samenwerking uitlokt, je veroorzaakt vele reacties zelf.
De agressor is zich niet bewust van z’n agressie, woede en angst en daarom zijn die aspecten de baas over hem. Je bent alleen de baas over de dingen die je kent en waar je je bewust van bent, besef van hebt. Je kunt geen meesterschap krijgen over dingen die je ontkent en niet kent…..
