Berichten

Impressie management & codependentie

/door

Codependenten doen aan impressie management. Ze doen hun uiterste best om een goede indruk te maken op de ander, zelfs als ze daarvoor de realiteit moeten vervormen en verdraaien. Het is leugenachtig maar daar zit de codependent niet mee, het gaat om de bijval die hij van de ander nodig heeft.

Ik ken het heel goed uit m’n eigen leven, ik woog alles af wat ik deed en zei om ervoor te zorgen dat het het effect had dat ik graag wilde. Ik deed me altijd goed en ‘blij’ voor ook al voelde ik me diep van binnen heel anders en vaak eenzaam en geïsoleerd, ik overschreeuwde mezelf met een crisis tot gevolg.

Als je de neiging hebt om indruk te maken op een ander, ben je vaak onder de indruk van die ander en laat je je dus door die ander controleren zonder dat te willen.

De codependent die aan impressie management doet weet precies in te schatten wat de ander van hem wil en speelt daarop in, zelfs als dat ten koste gaat van hemzelf. Hij wil het koste wat kost ‘goed’ doen en doet het dus niet goed. Hyperintentie stoot het gewenste af.

Als codependent was ik dus de goede marketing manager die inspeelde op de behoeften van de klant, ik vergat m’n eigen behoeften, die waren van ondergeschikt belang vond ik, ik redde me wel en was flink vond ik zelf. Het gebrek aan zelfreflectie is kenmerkend voor de codependent.

De reflectie komt ook al niet van de ander omdat ze het wel prima vinden dat je inspeelt op hun behoeften, het komt ze dus goed uit, ze hebben er gemak van en profiteren ervan en zeggen dus niks of het valt hen zelfs helemaal niet op dat jij aan impressie management doet. Het is slechts de enkeling die echt waarneemt en ziet, de massa laat zich gemakkelijk misleiden door je mister nice guy show. Het is zelfs zo dat je bevestigd wordt in je show en dan wordt je gedrag dus ook nog eens bekrachtigd en herhaalt het zich en blijf je de gevangene van je eigen toneelstuk. Shakespeare zei al dat we allemaal een rol spelen op het levenstoneel…

Door m’m crisis kwam ik tot zelfinkeer en werd ik me pas bewust van wat ik aan het doen was en kon ik er dus wat aan doen en kwam tot zelfreflectie en leerde daar veel van.

People pleasers zijn de codependente impressie management mensen bij uitstek, ze willen het iedereen naar de zin maken en iedereen gelukkig maken ook al zijn ze zelf ongelukkig. Op de achtergrond speelt de angst voor ontmaskering voortdurend mee, waardoor de codependent altijd op z’n hoede moet zijn en niet kan ontspannen en die stress zorgt weer voor vele andere problemen.

Ontkenning van je codependentie

/door

Het ontkennen van de realiteit is een codependente trek. Het vluchten in een illusie, een leugen krijgt dan de voorkeur.

Ontkenners noemen hun situatie gewoon en normaal en doen dus niks. Maslow zei:’ Wat de mensen normaal noemen is de psychopathologie van de gemiddelde mens’. Wie helemaal normaal is is niet helemaal normaal.

Ik sprak een vrouw die ik Carla zal noemen. Ik merkte aan haar dat ze niet zo lief was voor haar innerlijke kind, een typische codependente trek. Ik vroeg Carla hoe haar gezin was waarin ze opgroeide. Ze zei: ‘O ik ben in een heel gelukkig gezin opgegroeid, m’n ouders waren heel liefdevol’. Ik geloofde haar niet en verdacht haar ervan in de ontkenning te zitten van de nare realiteit en vroeg dus door: ‘Hoe was je vader dan voor je’ vroeg ik. ‘M’n vader die was er nooit’ zei ze doodleuk. Toen wist ik meteen hoe het zat en zei haar dat ze zo ook haar innerlijke kind in de steek liet net zoals haar vader haar in de steek had gelaten.

Er is een verhaal van een meester die vertelde over de ellendige toestand van een leerling zonder zijn naam te noemen. Toen de meester uitgesproken was zei deze leerling: ‘Wat ben ik blij dat u het niet over mij hebt, degeen die u beschrijft is er ellendig aan toe’ Zo zitten velen van ons ook in de ontkenning en zo slecht kennen we onszelf.

Nancy Groom somt een aantal consequenties op van ontkenning, ze noemt:

-spitituele steriliteit

-verlies van authenticiteit

-afwezigheid van intimiteit

Ik voeg daar nog aan toe:

-vervreemding van je ware zelf

-een grote blokkade op zelfkennis en zelfreflectie

-verdringing van je woede

Nancy Groom schrijft: ‘Een vriendin van mij vroeg me: ‘Hoe lang denk je dat mijn man een vreemde voor me is geweest’. Ik antwoordde:’Hij is altijd een vreemde voor zichzelf geweest, voor z’n  drijfveren, emoties en behoeften, hoe kan hij zichzelf aan je openbaren als hij niet eens weet wie hijzelf is!’. Het is onmogelijk te delen wat je niet weet en niet kent. Totdat we uitreiken naar onze pijn en vreugde kunnen we ons niet inleven in de pijn en vreugde van de ander.

Velen van ons ontkennen dat we spirituele wezens zijn met een menselijke ervaring en dat houdt de codependentie in stand.

Ingeborg Bosch heeft het over de afweer van oude pijn die ze ‘Ontkenning van behoeften’ noemt. De moeilijkst te overwinnen afweer omdat je dan zegt dat er met jou niets aan de hand is. Je bent volmaakt onvolmaakt en er is dus altijd wat aan de hand!.

Ontkenning is een daad van geweld naar jezelf, je wordt dan je eigen vijand(zie woede naar je zelf, je eigen vijand zijn). Nietzsche zei al: ‘Hoeveel waarheid kan een mens verdragen, aan hoeveel waarheid waagt hij zich’ De waarheid maakt veel mensen woedend, ze willen er niks van weten want het is een bedreiging voor hun geïdealiseerde zelfbeeld dat ze koste wat kost in stand willen houden.

Let maar een op hoe snel mensen uitverdedigen met ja maar(nee dus) en dan ontkennen wat je tegen ze zei over hunzelf. We zien wel de splinter in het oog van de ander maar niet de balk in ons eigen oog zegt de Bijbel.

Je kunt geen meesterschap verwerven over de dingen die je niet wilt kennen en niet kent, je blijft dan een slaaf, een slachtoffer en een robotje, geprogrammeerd door anderen.

In het disfunctionele gezin waarin de codependent opgroeide is nooit sprake geweest van een hechte emotionele band tussen ouders en kinderen, daardoor zijn de kinderen gaan denken dat een emotionele band niet bestaat en ontkennen ze die dus en daarmee ontkennen ze ook elke intimniteit en kunnen ze ook geen emotionele verbinding aangaan met een ander. Ze hebben een verwrongen beeld van God, zichzelf en de ander die ze voor de waarheid houden, met alle desastreuse gevolgen van dien. Ze ontkennen dus ook de liefde in henzelf, die liefde die ze in essentie zijn, een soort geestelijke zelfmoord is het dus. Echte verbindingen kennen ze niet en ontkennen ze dus

In codependentie is er alleen gebondenheid, in interdependentie is er sprake van verbondenheid met God, zichzelf  en de ander.

Codependenten ontkennen hun reële zelf en creëren een vals, onecht zelf om te overleven. De ervaringen van het reële zelf zijn te pijnlijk voor ze, dus ontvluchten ze dat. Het reële zelf wordt in het disfunctionele gezin misbruikt, genegeerd, gekleineerd, etc dus leert de codependent als kind dat z’n reële zelf niet oké is en creëert dan het valse zelf ofwel een ego en leeft voortdurend in angst dat dat valse zelf wordt doorgeprikt en ze worden onmaskerd.

Ze houden zich erg in uit angst dat de ander er achter komt hoe ze echt zijn, er is dus geen initimiteit maar afstandelijkheid en geen kans op een gezonde en goede relatie met iemand anders en zichzelf. Er is angst in plaats van liefde. Als ze hun ware zelf zouden ontdekken zouden ze merken dat dat Liefde is die ze kunnen delen, geven en ontvangen en dat is interdependentie.

Wat houdt je tegen?

/door

Wat houdt je tegen? (Welke grenzen werp je tegen jezelf op?)

Denk terug aan je jeugd. Gebeurde je een van de volgende dingen?

-1-Je stelde een vraag in de klas en iedereen lachtte. Het zorgde ervoor dat je heel terughoudend werd om vragen te stellen, omdat je niet wilde dat de anderen je dom zouden vinden. Zelfs nu, neig je ertoe om het stellen van vragen te vermijden uit angst voor een negatieve respons

-2-Je gezin was wat disfunctioneel toen je opgroeide( en je codependente trekken ontwikkelde). Sindsdien herhaal je die patronen. Freud noemde dat ‘herhalingsdwang’.

-3-Jou werd geleerd dat vragen een teken van zwakheid was. Als volwassene probeerde je alles zelf te doen(counterdependent), zelfs al kun je het zelf niet aan

-4-Je werd opgevoed om te geloven dat dingen voor jezelf willen hebben egoïstisch is. Geven is beter dan ontvangen werd je geleerd, je bent nu niet zo goed in staat om te ontvangen, heb daar weerstanden tegen.

-5-Je zei of deed iets dat ervoor zorgde dat de mensen je niet serieus namen. Het zou een ouder, leraar, klasgenoot, of iemand in een winkel geweest kunnen zijn.Tot op deze dag ben je verlegen en terughoudend om aandacht en medewerking van anderen te krijgen.

-6-Je vroeg om iets en schaamde je daarvoor. Er werd je gezegd:’Hoe kun je dat nu vragen?!’ ‘Zie je niet hoe moeilijk wij het hebben?’ ‘Wees niet zo egoïstisch.’ En nu voel je jeschuldig als je iets voor jezelf wilt

-7-Je bracht jezefl ooit in verlegenheid en dacht:’Dat laat ik nooit meer gebeuren’ Nu houd je je nog steeds terug uit angst om jezelf weer in verlegenheid te brengen.

-8-Je kreeg vaker een nee als antwoord op je verzoek. Dat liet je achter met de verwachting dat je meer nee’s zou krijgen, dus ben je terughoudend om nog maar iets te vragen.

-9-Je was ‘gedreven’: o.a.om goed je best te doen op school, uit te blinken in sport, of dansen of pianospelen. Je ouders joegen je op en lieten je in veel gebeurtenissen meedraaien. Als volwassene, vraag je zelden om hulp en verwacht je het ook niet, jouw rol is de showman, de held, the people pleaser(codependent), altijd op zoek naar applaus en lof.

-10-Je ouders zeiden dingen als:’Als je voor een dubbeltje geboren bent , word je nooit een kwartje’ en ‘Wat zullen de mensen er wel niet van denken’ en “Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’. Dit leidt tot codependentie en dus o.a. lage gevoelens van eigenwaarde. Het valt mij op dat veel mensen hun licht onder de korenmaat zetten en zich niet vrijelijk uiten in hun uniekheid en authenticiteit.

Tenzij je een hele zeldzame, unieke opvoeding hebt gehad zul je tenminste één van deze dingen herkennen.

Je werd onbewust geprogrammeerd om je zo te voelen dat je de dingen niet verdient en dat kan tot schaarste in je leven van nu leiden.

Je kunt jezelf herprogrammeren, door deze gebeurtenissen op een positieve manier te verwerken en je ‘selftalk’, je innerlijke dialoog positief in plaats van negatief te maken. Het heeft weer alles met zelfkennis te maken dat je een kind van God, het universum, het geheel bent en liefde, aandacht, waardering, erkenning, respect, etc. verdient en er recht op hebt en dat je het veelal eerst aan jezelf moet geven.

De 10 genoemde punten zijn in feite grenzen die je voor jezelf opwerpt, waardoor je niet te volle kunt leven en tot interdependentie kunt komen. Die innerlijke grenzen zijn vaak moeilijker waar te nemen, daar is veel zelfinzicht en zelfkennis voor nodig. We zien wel de splinter in het oog van de ander en niet de balk in ons eigen oog.

 

 

 

 

 

Het verhaal van Andrea

/door

Nancy Groom schrijft in haar boek ‘From bondage tot bonding, escaping codependency’ over ene Andrea, die in een disfunctioneel gezin is opgegroeid en al op 10 jarige leeftijd voor gezinsleden moest zorgen, zo leerde ze dat je er pas mag zijn als je helpt. Het is niet verwonderlijk dat ze er haar beroep van maakte en kinderen uit disfunctionele gezinnen ging helpen. De mensen van de kerk waar ze lid van was bewonderden haar om haar successen en kracht en positiviteit en dat deed haar ego goed, ze teerde daarop, want ze voelde zich vaak onbegrepen en alleen. Zij kreeg geen hulp en wees contacten met gezonde mensen af, alleen probleemgevallen interesseerden haar.

Om van zichzelf vast te stellen dat zij ook behoeftig was zou niet alleen naar hebben gevoeld en afstotelijk hebben gewerkt maar was zelfs beangstigend voor haar en ze liep weg voor haar angst(als afweer van oude pijn, zie PRI). Het voelde voor haar beter om de leiding te hebben in het contact met anderen. Een therapeut was de enige die de waarheid over Andrea zag en dat Andrea geshockeerd zou zijn als ze zou ontdekken dat ze eigenlijk een diepe zelfverachting en woede in zich had, die werden verborgen achter de uiterlijke schijn van succesvolle helper.

Ik ken ook veel therapeuten die de melk optrekken als je ze attendeert op codependente trekken, ze willen daar niks van weten en voor hen moet je ‘het geval’ zijn anders ben je niet interessant en willen ze niets van je weten, er is geen enkele zelfreflectie en ze blijven dus slachtoffer van hun eigen codependente gedrag.

Moraal van het verhaal is dat de massa in je ‘Ideaal ik-vertoning’ trapt en blind en doof is voor wie je werkelijk bent en wat het ergste is dat je er zelf ook blind en doof voor bent. Een meester vertelde over de ellendige toestand van een leerlng zonder z’n naam te noemen, toen de meester uitgesproken was zei de leerling:’Wat ben ik blij dat u het niet over mij heeft, want degeen die u beschrijft is er ellendig aan toe’, zo slecht kennen we onszelf en geloven we ook in de rol die we spelen in plaats van echt en authentiek te zijn

Het verhaal over Andrea staat ook in m’n boek ‘Anderenwaarde, over codependentie’, dat in april 2012 verschijnt en een voorintekenprijs van 17,50 kent in plaats van de normale prijs van 21,50, je kunt het bij mij bestellen voor 1-4 a.s.

Codependentie & het Innerlijke kind

/door

Ik leerde en zag dat je je Innerlijke kind op dezelfde manier behandelt zoals je ouders jou als kind hebben behandeld. In mijn geval was dat: geen aandacht ontvangen, geen liefde en koestering, ik kan me niet herinneren dat m’n ouders me ooit knuffelden, er was geen warmte. Ik werd opgevoed door dienstmeisjes, m’n ouders waren continu bezig in de slagerij en waren workaholics(en dat werd ik dus later ook! De appel valt niet ver van de boom).

Ik wist, door m’n opvoeding, niet eens van het bestaan van een Innerlijk kind, laat staan dat ik het aandacht gaf en liefhad. Charles Whitfield schrijft in z’n boek ‘Healing the child within’, dat als je je innerlijke kind niet koestert en geen aadacht geeft er een vals, onecht zelf ontstaat en dan heb je de codependentie te pakken.

Ik zat in de ontkenning dat ik uit een disfunctiuoneel gezin kwam, net als een vrouw die ik ontmoette die niet getuigde van liefdevolle aandacht voor haar innerlijke kind dus informeerde ik naar haar opvoeding hoe dat was. Ze antwoordde dat ze heel liefdevolle ouders had gehad en ik geloofde haar niet en vroeg dus door. Ik vroeg: ‘Hoe was je vader dan voor je?’ ‘O, die was er nooit’ zei ze doodleuk. Ik zei: ‘Dan ben je vreselijke in de steek gelaten en nu laat je ook je innerlijke kind in de steek!’. Het deed me goed van haar te horen dat ze nu een cursus volgt over het innerlijke kind om daar beter mee om te gaan en dat ze daar veel plezier aan beleeft.

In een disfunctioneel gezin werd je gezegd dat je niet goed genoeg bent, dat je je moet schamen, je niet zo moet zijn als je bent, etc. Je ontvangt voorwaardelijke liefde die helemaal geen liefde is en zo leert het kind codependent gedrag, namelijk dat je je moet aanpassen aan de ander en wegcijferen om ‘geliefd’ te worden, dat je de liefde van buiten mnoet krijgen. Diep van binnen voel je je de liefde niet waard omdat je ouders niet onvoorwaardelijk van je houden om wie je bent en je gaat ervan uit dat het niet aan je ouders kan liggen, maar dat het jouw fout is. Je internaliseert e.e.a. en dan ontstaat de innerlijke criticus die zegt dat je niet oké bent, niet goed genoeg. Er is veel verdrongen woede in het kind omdat het niet de liefde, warmte, waardering, erkenning en aandacht krijgt waar het behoefte aan heeft, en die woede is verdrongen omdat je ouders woede verbieden tenminste dat denk je

Ik schrijf op het moment het boek ‘woedemotivatrie & codepenentie over dit interessante onderwerp. In het disfunctiuonele gezin mag je je sowieso niet vrijelijk uiten. Niet praten, niet voelen, niet vragen is de regel. Tegenstrijdige regels opvolgen is het credo en dat is heel verwarrend en vervreemdend voor het kind dat niet leert te vertrouwen op z’n eigen waarneming en dan wordt het kind onecht ontwikkelt het een vals zelf, Whitfield heeft gelijk.

Nu is het van groot belang dat we zelf een liefhebbende ouder en volwassene voor ons innerlijke kind worden. Het innerlijke kind zal zich niet meteen openbaren het is kopschuw en achterdochtig geworden na zoveel traumatische ervaringen met ouders, volwassen en met jou

De dialoog met je innerlijke kind blijven aangaan, net zolang tot er contact komt en dan tot integratie komen om het kind mee te laten doen en ruimte te geven. Stel ook vragen wat het wil, waar het bang voor is, etc. Je zult als mens vrolijker, speelser, spontaner, authentieker en wijzer worden als het innerlijke kind meedoet en volledig en onvoorwaardelijk geaccepteerrd wordt. De Bijbel zegt het ook:’ Word als de kinderen en je zult het koninkrijk God’s binnengaan’…

Je innerlijke ouder kan je innerlijke kind geven waar het behoefte aan heeft en nooit gekregen heeft, dat is de weg naar heel worden. In de Transactionele Analyse kennen we ook de rollen Ouder-Volwassene-Kind en bij veel mensen is het kind afgescheiden van de ouder en volwassene, dat kenmerkt zich door overdreven serieusheid en zwaarmoedigheid en ernstig gedrag. Voltaire zei: ‘Ik beschouw ernst als een ziekte’. Osho wees er ook al op dat je feest mag vieren en speels mag zijn en daar heb je je innerlijke kind bij nodig. Wordt niet kinderachtig maar kinderlijk en speels, het kind kent de lerende capaciteit, stelt veel vragen, heeft interesse, is creatief, heeft energie, is echt, vergevingsgezind, etc.,etc. Dat zijn toch mooie kwaliteiten die zeer de moeite waard zijn en het leven tot Leven maken.

Voeg niet alleen jaren toe aan je leven maar Leven aan je jaren is een uitspraak die ik ooit las. Ik zat vele jaren in een beschermende een afwerende houding en verdedigde uit en dan kun je niets over jezelf leren, geen zelfkennis opdoen, terwijl ik mezelf wijsmaakte dat ik mezelf kende(-)

Het kind weet dat het nog niet weet net als de wijze Socrates die zei: ‘Nu weet ik dat ik niets weet’. en dat is en vruchtbare houding om tot wijsheid te komen, want dan ga je onderzoeken en leer je veel. Het is zelfs zo dat als je geen open en lerende houding hebt je per definitie in een afschermende en beschermende houding zit en alles vastzet en rigide bent.

Pas na m’n crisis in 1992 merkte ik dat er veel mis met me was en ging ik aan de slag met mezelf ik deed hetzelfde als Melody Beattie die ook niet begrepen werd door haar therapeuten, ook zij werd haar eigen therapeut en expert op het gebied van codependentie.