Berichten

Norwood

/door

Robin Norwood is de grondlegster van de Norwood-vrouwengroepen en auteur van ‘Women who love too much’, in het Nederlands vertaald met ‘Als hij maar gelukkig is’, met als ondertitel ‘vrouwen die teveel in de liefde investeren’ en dat is precies wat de beschreven vrouwen doen: investeren, dus zakendoen met berekenend gedrag om rendement te halen en dat is helemaal geen liefde.

Een betere titel voor het boek zou zijn geweest: ‘Women who control too much’ of in het Nederlands: ‘Als hij maar verandert’. De beschreven vrouwen zijn allemaal uit op controle en dominantie en manipuleren hun partner, die hen gelukkig moet maken, omdat ze zichzelf ongelukkig en leeg voelen en codependent zijn, zonder dat te beseffen.

Robin noemt die vrouwen aantrekkelijk, capabel en intelligent, ik vind dat het opsokkelen van losers die ernstig getraumatiseerd zijn en geen enkele zelfreflectie aan de dag leggen. De partner deugt niet en die zullen ze wel even ‘redden’ en ‘verbeteren’ en veranderen, een nogal aanmatigende, belerende en arrogante houding die een overcompensatie is van minderwaardigheids-gevoelens die zo eigen zijn aan codependentie. Ze projecteren hun eigen ellende op hun partner die hen alleen maar spiegelt(soort zoekt soort)

Norwood schrijft over een vrouwelijke cliënt die zegt: ‘Maar hoe kon ik weten dat ik hulp nodig had?, ik dacht dat ik het allemaal prima deed!’. Rumi zei: ‘Wie in zichzelf geen gebreken ontdekt is zijn eigen vijand’ En dan is er geen liefde maar haat en zelfafkeer, die gespiegeld wordt door de partner die ze kiezen. Ze kiezen voor het bekende en dat is vijandschap en zelfafkeer. M’n vriend Peter de Kock zei: ‘Codependentie is in oorlog zijn met jezelf’ en vele auteurs en wijzen delen die mening met hem. Als je in oorlog bent met jezelf kom je dus ook in oorlog met je partner ‘t is besmettelijk. Wat die vrouwen, waar Norwood het over heeft, dan doen is de partner de schuld geven, die deugt dan niet en dan vluchten ze naar een nieuwe relatie, zonder iets geleerd te hebben en maken weer dezelfde fouten, niet erg intelligent.

Norwood schrijft:’Omdat we niet van onszelf kunnen houden hebben we hem nodig om ons ervan te overtuigen dat we het waard zijn om liefgehad te worden’ Dat is heel onintelligent gedrag. Bovendien is het zo dat als hij zegt dat hij van de vrouw houdt, ze hem niet zal geloven omdat ze niet eens van zichzelf houdt, dus hoe kan iemand wel van ‘r houden?. Daar komt nog bij dat als je niet van jezelf houdt je niet eens in staat bent om van een ander te houden, het is onmogelijk, dan ga je in plaats van teveel liefde te geven controleren, domineren, verbeteren, veranderen naar je eigen beeld en dat is geen liefde. Een Amerikaanse actrice zei het heel mooi ze zei dat een vrouw haar partner zo lang probeert te veranderen tot zo hem niet meer moet.

”  Het succes van de liefde,

ligt in de liefde zelf

– niet in het resultaat van de liefde.

 

Het is natuurlijk dat we in de liefde graag het beste voor de ander wensen, maar of dit nu zo uitdraait of niet, doet niets af aan de waarde van de liefde die we schonken.”

Mother Teresa 

Norwood schrijft over een vrouw die te zeer liefheeft: ‘Ik voelde met sterker, wijzer en wereldser dan hem’, dat is de vergelijkingsval en superieur denken, waar minderwaardigheid aan ten grondslag ligt. Als je je meer voelt dan je partner is er al geen gelijkwaardigheid meer en is dat pathologisch gedrag. Als de Norwood groepen zich baseren op het boek van Robin Norwoord houd ik m’n hart vast voor de desastreuse gevolgen. Al de beschreven vrouwen vertonen codependent gedrag en zouden meer naar hun eigen aandeel moeten leren kijken om tot heling en genezing te komen, zouden meer aan zelfreflectie moeten doen en hun schaduwkanten moeten leren zien en erkennen en transformeren. Freud zei: ‘De mens is beter dan hij weet, maar slechter dan hij denkt’ En Lao tse zei:’Mooie woorden zijn vaak niet waar en ware woorden zijn vaak niet mooi’. Norwood sokkelt de vrouwen op door ervan uit te gaan dat zijn teveel lief hebben en dus goed zijn, waar het tegendeel waar is. Nietzsche waarschuwde al voor de ‘goeden’ hij zei dat het de giftigste vliegen zijn die steken

Van aanklager/vervolger naar agressor

/door

Als ik het kernkwadrant moet maken voor de aanklager/vervolger ziet dat het er alsvolgt uit:

Het kunnen ontdekken van fouten en kritiek leveren kunnen kwaliteiten zijn maar als je dat gaat overdrijven dan wordt het agressie en kan het tot misbruik leiden, de uitdaging is dan om liefdevol te worden en de ander te aanvaarden, als je dat weer overdrijft wordt je de people pleaser die alles goed vindt en dat is dan de allergie van de aanklager/vervolger daar kan hij niet tegen.

Codependent gedrag waar niks aan wordt gedaan verergert zich, waardoor de aanklager snel een agressor kan worden. De aanklager vindt zichzelf oké en de ander niet dus hij mag die ander straffen en een lesje leren, criminelen denken ook vaak in termen van ik ben oké de ander is niet oké en mag ik dus wel mishandelen of doden.

De agressor schendt de grenzen van de ander en heeft geen respect voor de waarden en normen van de ander en dringt z’n eigen waarden aan de ander op.

De agressor kan z’n woede niet op een constructieve manier uiten en reageert z’n woede af op de ander vaak met fysiek geweld dat hij rechtvaardigt.

De agressor geeft de ander altijd de schuld, als hij een vrouw verkracht dan was dat haar schuld omdat ze het uitlokte, ze vroeg erom zegt hij dan en haalt z’n gelijk en rechtvaardigt z’n gedrag.

De agressor heeft geen zelfreflectie en projecteert zijn schaduwkanten op de ander die hij daarvoor straft. Rumi zei: ‘Hij die zijn eigen gebreken niet erkent is zijn eigen vijand’ en dat is de agressor, die zijn vijandschap botviert op z’n slachtoffers.

Ik ben ook wel eens een aanklager/vervolger, vooral als ik het spel ‘Nu-heb-ik-je-ellending’ weer eens speel. Ik besef echter nu dat ik dan in een dramadriehoekrol zit en stap er dan snel weer uit om het niet tot fysiek geweld of misbruik te laten komen. Ik mag aan geweldloze communicatie denken en m’n woede zien als een signaal van onvervulde behoeften en mijn behoeften onder de aandacht brengen, al weet ik ook dat woede soms noodzakelijk is om je grenzen ferm aan te geven en niet te laten schenden.

Bij een vriend ontmoette ik een man die ik Klaas zal noemen, hij wees m’n vriend op zijn fouten en toonde zich een aanklager/vervolger. Hij noemde zichzelf paranormaal en dacht dat hij een meester was die de anderen moest vertellen wat ze moesten denken, voelen en doen. Ik wees Klaas erop dat hij van mijn vriend veel kon leren over fijngevoeligheid, want dat miste ik bij deze lompe nogal onbehouwen man, Hij haalde minachtend z’n neus op voor m’n suggestie, hij wat leren van zijn slachtoffer was ondenkbaar voor hem. Klaas werd ook de agressor, van mijn vriend hoorde ik dat hij was opgepakt wegens aanranding van jonge meisjes tijden zijn sessies met die meisjes, hij zit nu een gevangenisstraf uit die hij wellicht zelf volkomen onterecht vindt.

We kennen allemaal wel de voetbalhooligans die de tegenpartij aanklagen en vervolgens doorschieten naar agressie en elkaar te lijf gaan met kettingen en honkbalknuppels om hun woede af te reageren, het is dus angst waar deze mensen zich door laten laten leiden en volkomen onbewustheid en domheid. De Roos van Leary geeft al duidelijk aan dat tegen, tegenstand oproept en dat samen samenwerking uitlokt, je veroorzaakt vele reacties zelf.

De agressor is zich niet bewust van z’n agressie, woede en angst en daarom zijn die aspecten de baas over hem. Je bent alleen de baas over de dingen die je kent en waar je je bewust van bent, besef van hebt. Je kunt geen meesterschap krijgen over dingen die je ontkent en niet kent…..

Codependentie-netwerk

/door

Het codependentie-netwerk heeft nu 59 leden, word jij het 60ste lid dan ontvang je gratis het boek ‘Spiegels voor de ziel’ of ‘Communicate’ van me

De link vind je hiernaast, het lidmaatschap is gratis en levert veel bewustwording en groei op als je ervoor openstaat tenminste

Waarom ben ik bang om jou te vertellen wie ik ben?

/door

Ik lees nu het 112e boek over codependency, te weten:

‘Why am I afraid to tell you who I am?’ van John Powell, een geweldig boek weer en ik kom weer tot nieuwe inzichten, het is ongelofelijk. Hij schijft. ‘Niemand van ons wil een fraudeur, oplichter zijn of in een leugen leven, niemand van ons wil namaak zijn, een imitatie of een nepper zijn. Maar de angst die we ervaren en de risico’s die eerlijke zelf-communicatie inhouden zijn zo intens dat we onze toevlucht zoeken tot onze rollen, maskers en spelletjes en dat dat een natuurlijk gedrag voor ons is’.

Kortom: we willen eerlijk zijn maar doen dat niet uit angst voor afwijzing, angst belachelijk gemaakt te worden en zo spelen we onze rollen als codependent. Shakespeare had het al over het feit dat we allemaal onze rol spelen op het levenstoneel en zo is het.

Het antwoord van de codependent op de vraag: ‘Waarom ben ik bang om jou te vertellen wie ik ben?’ is: ‘Omdat als ik je vertel wie ik ben, je me niet zult mogen en afwijzen en ik ben alles wat ik heb’. Lao tse zei: ‘Als je je teveel aantrekt van de mening van anderen, blijf je je leven lang hun gevangene’, ook Lao tse wist al van codependentie.

Ik leer nu weer bij door dit 112e boek over codependency te lezen en ik denk dat ik de enige ben in Nederland die meer dan 200 boeken over codependency en aanverwante onderwerpen heeft gekocht, een investering van meer dan 3000 euro!. Het is een investering in mezelf, waar u uw voordeel mee kunt doen. De Boeddha zei: ‘Geluk komt tot je als je werk en woorden ten goede komen aan jezelf en aan anderen’ en zo ervaar ik het ook.

Don Miguel Ruiz zei: ‘Vat niets persoonlijk op’. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Wat anderen over je zeggen is vaak geen zuivere en heldere waarneming maar een positieve of negatieve projectie. Een uitspraak is: ‘Zelfs de ergste dingen die mensen over je zeggen bevatten en kern van waarheid…namelijk over hen!’.

Als de ander je stemming bepaalt, ben je z’n codpendente slaaf en geen interdependente meester die zijn eigen intrinsieke spirituele eigenwaarde heeft.

Ik ben een gever, geen nemer

/door

Als tijdens onze opvoeding niet aan onze behoefte aan liefde, erkenning, waardering, aandacht, warmte, koestering, respect, etc. wordt tegemoet gekomen trekken we vaak de conclusie dat we die niet waard zijn…

Het komt niet in ons op om te stellen dat onze ouders in gebreke blijven en onvermogend zijn om onze behoeften te vervullen. We gaan dus extra ons best doen om, door veel te geven, alsnog onze behoeften vervuld te krijgen en als dat niet lukt trekken we de conclusie dat we onze behoeften maar moeten vergeten en dan richten we ons op de behoeften van de ander die dan belangrijker voor ons worden dan onze eigen behoeften, typisch codependent.

Ingeborg Bosch van PRI(Past Reality Integration) stelt dat ‘Ontkenning van behoeften’ een afweer is van oude pijn, die niet geheeld is. Ze stelt ook dat het de moeilijkst te helen afweer is omdat we stellen dat het met ons heel goed gaat als redder/helper van anderen en dat de anderen het veel erger hebben dan wij en onze hulp dus hard nodig hebben, we voelen ons dan machtig dat we de hulpbiedende partij zijn. We cijferen onszelf weg en daar heb je de codependentie. Je eigenwaarde is dan afhankelijk van hoeveel je geeft aan anderen, pas dan ga je je goed voelen en ‘lekker in je vel’. Je wordt meestal aangetrokken tot mensen met problemen, die je kunt helpen en dan pas voel je je in je kracht staan, als je iets kunt doen. Je bent een redder en helper die denkt de ander te kunnen veranderen door wat we voor ‘m doen. Je bent daarmee een doener geworden(soms zelfs een echte work-a-holic) en vergeet wat Amerikanen zeggen: ’We are human beings, not human doings’.

Een belangrijke les die we mogen leren is dat we het ook waard zijn om te ontvangen, maar daarvoor moeten we eerst de liefde, aandacht, waardering, etc aan onszelf geven. Zolang we dat niet doen en liefdeloos zijn naar onszelf zullen we in onze relatie daarin gespiegeld worden en niet echt liefgehad worden maar gebruikt worden. Veel mensen gebruiken mensen en hebben dingen lief in plaats van mensen lief te hebben  en dingen te gebruiken.

Probeer het niet van buiten te halen zoals de codependent probeert te doen, het is de weg naar binnen en dan kun je de ander liefhebben als jezelf…