Succes en mislukking

Soms is het grootste succes de grootste mislukking en omgekeerd. Een gezegde is dat succes vele vaders heeft en mislukking geen enkele. Laat mij dan ook een vader voor de mislukking zijn, de mislukking die in werkelijkheid het grootste succes kan zijn of een stap in de goede richting, zoals ik door m’n crisis merkte.

De meest succesvolle mensen hebben de meeste mislukkingen, tegenslagen, etc gekend en hebben daarvan geleerd hoe het niet moet. Een goede trainer zei:’Ik heb zoveel fouten gemaakt daar kunnen jullie vast van leren’. Een ander zei: ‘Je leeft niet lang genoeg om alle fouten te maken dus leer van de fouten van anderen’.

Ik had tot 1992 veel succes als manager in het bedrijfsleven, ik verdiende goed, had status en aanzien en de mensen waren jaloers op mij vanwege m’n successen. In 1992 kwam de mislukking: een psychose met een volledige depersonalisatie en daarna een diepe depressie. Ik zie dat nu als een van m’n grootste successen en m’n succes daarvoor eerder als mislukking, ik was namelijk een work-a-holic en codependent zonder dat te beseffen, ik vluchtte voor mezelf in m’n werk en kende mezelf totaal niet, was vervreemd van mezelf en dat had niemand in de gaten. Ik dacht het weten te hebben en dat werd ook nog eens bevestigd door m’n omgeving.

Ik was bang voor mislukking en drukte m’n negatieve emoties weg en dus projecteerde ik ze op anderen en reageerde me daarop af op een subtiele manier. Ik voelde me superieur en was arrogant, zat bij de topverdieners en had een goede opleiding. Als men me vroeg hoe het met me ging zei ik altijd prima met een lach op m’n gezicht, zelfs als het niet zo goed met me ging. Ik was dus ook nog eens heel oneerlijk naar mezelf en de ander in m’n communicatie, ik dacht dat ik de ander m’n ellende moest besparen en durfde niet te vertellen wat er werkelijk met me aan de hand was. Niemand kende dus m’n echte zelf mezelf incluis. Ik leefde dus in een isolement omdat niemand me kende zoals ik echt was.

Ik speelde de codependente mister ‘nice guy’, ik deed aardig maar was het niet. Ze zeggen wel eens dat als een mens op een overdreven manier een kant laat zien dat een overcompensatie is van het tegendeel. Reactieformatie noemen psychologen dat. M’n overdreven vriendelijkheid was een overcompensatie voor vijandig gedrag en gevoel en niemand had dat door integendeel, ik werd zelfs voor m’n ziekte gedrag nog extra beloond met bonussen en extra’s. De ziekte werd daardoor bekrachtigd tot de bom barste.

Ik weet nog dat ik me vlak voor m’n crisis heel leeg voelde, in de supermarkt kon ik verdwaasd voor een schap staan zonder nog te weten wat ik moest pakken, ik wist het niet meer. De crisis die iedereen mislukking noemt was dus in werkelijkheid m’n redding en succes, het heeft me geleid tot bewustwording en zelfkennis en zelfinzicht en acceptatie van mezelf met alles, ook m’n negatieve kanten. Ik groei en bloei nu en ben tot leven geomen. Johannus Tauler zei:’De pijnen van de crisis zijn de weeën van God’s geboorte in je’ en zo heb ik dat ook ervaren.

Een andere man zei: ‘De crisis die zich vaak tegelijk aandient met een goed inzicht in de werkelijkheid, wordt over het algemeen waanzin genoemd’, dat klinkt tragikomisch, maar is voor mij helemaal waar.

Bron: Boek ‘Levensinspiraties’ – Henny Bos (verschijnt in het najaar van 2012)