Pearl

Dit is een verhaal uit de 90-er jaren. Pearl was een atletische rastaman met zo’n leuk gebreid mutsje op in de rastakleuren rood, groen en geel. Hij zat meestal in de isoleer van de gesloten afdeling. Ik zat op de open afdeling en kreeg bezoek van een verpleger die namens Pearl met het verzoek kwam of ik gitaar wilde komen spelen, Pearl had gehoord dat ik een gitaar bij me had en kon spelen. Ik zei toen:’Laat Pearl me dat zelf maar vragen’. De verpleger keek geschrokken en zei:’Maar dat kan Pearl helemaal niet hij zit meestal in de isoleer’. Ik zei:’Je vraagt het hem maar’.

Na een kwartier gaat de telefoon en is Pearl aan de lijn: ‘He man ga je gitaar voor me spelen?’. Ik zei:’Onder een aantal voorwaarden: je regelt een kamer voor ons en koffie met koekjes’ ‘Okay man’ zei Pearl ‘kom over een halfuurtje maar dan het ik dat gefikst’. Ik kwam en Pearl had alles prima geregeld. Ik speelde en wij zongen ‘hit the road Jack’ en voelden vriendschap en vreugde. Ik hoorde van Pearl dat hij depressief was geworden naar aanleiding van het overlijden van een vriend van hem. Ik was voor hem een troost en een nieuwe vriend, ik denk nog met veel plezier terug aan Pearl, wat had hij een mooie stem.