Archief voor categorie: bewustwording

Soms is het grootste succes de grootste mislukking en omgekeerd. Een gezegde is dat succes vele vaders heeft en mislukking geen enkele. Laat mij dan ook een vader voor de mislukking zijn, de mislukking die in werkelijkheid het grootste succes kan zijn of een stap in de goede richting, zoals ik door m’n crisis merkte.

De meest succesvolle mensen hebben de meeste mislukkingen, tegenslagen, etc gekend en hebben daarvan geleerd hoe het niet moet. Een goede trainer zei:’Ik heb zoveel fouten gemaakt daar kunnen jullie vast van leren’. Een ander zei: ‘Je leeft niet lang genoeg om alle fouten te maken dus leer van de fouten van anderen’.

Ik had tot 1992 veel succes als manager in het bedrijfsleven, ik verdiende goed, had status en aanzien en de mensen waren jaloers op mij vanwege m’n successen. In 1992 kwam de mislukking: een psychose met een volledige depersonalisatie en daarna een diepe depressie. Ik zie dat nu als een van m’n grootste successen en m’n succes daarvoor eerder als mislukking, ik was namelijk een work-a-holic en codependent zonder dat te beseffen, ik vluchtte voor mezelf in m’n werk en kende mezelf totaal niet, was vervreemd van mezelf en dat had niemand in de gaten. Ik dacht het weten te hebben en dat werd ook nog eens bevestigd door m’n omgeving.

Ik was bang voor mislukking en drukte m’n negatieve emoties weg en dus projecteerde ik ze op anderen en reageerde me daarop af op een subtiele manier. Ik voelde me superieur en was arrogant, zat bij de topverdieners en had een goede opleiding. Als men me vroeg hoe het met me ging zei ik altijd prima met een lach op m’n gezicht, zelfs als het niet zo goed met me ging. Ik was dus ook nog eens heel oneerlijk naar mezelf en de ander in m’n communicatie, ik dacht dat ik de ander m’n ellende moest besparen en durfde niet te vertellen wat er werkelijk met me aan de hand was. Niemand kende dus m’n echte zelf mezelf incluis. Ik leefde dus in een isolement omdat niemand me kende zoals ik echt was.

Ik speelde de codependente mister ‘nice guy’, ik deed aardig maar was het niet. Ze zeggen wel eens dat als een mens op een overdreven manier een kant laat zien dat een overcompensatie is van het tegendeel. Reactieformatie noemen psychologen dat. M’n overdreven vriendelijkheid was een overcompensatie voor vijandig gedrag en gevoel en niemand had dat door integendeel, ik werd zelfs voor m’n ziekte gedrag nog extra beloond met bonussen en extra’s. De ziekte werd daardoor bekrachtigd tot de bom barste.

Ik weet nog dat ik me vlak voor m’n crisis heel leeg voelde, in de supermarkt kon ik verdwaasd voor een schap staan zonder nog te weten wat ik moest pakken, ik wist het niet meer. De crisis die iedereen mislukking noemt was dus in werkelijkheid m’n redding en succes, het heeft me geleid tot bewustwording en zelfkennis en zelfinzicht en acceptatie van mezelf met alles, ook m’n negatieve kanten. Ik groei en bloei nu en ben tot leven geomen. Johannus Tauler zei:’De pijnen van de crisis zijn de weeën van God’s geboorte in je’ en zo heb ik dat ook ervaren.

Een andere man zei: ‘De crisis die zich vaak tegelijk aandient met een goed inzicht in de werkelijkheid, wordt over het algemeen waanzin genoemd’, dat klinkt tragikomisch, maar is voor mij helemaal waar.

Bron: Boek ‘Levensinspiraties’ – Henny Bos (verschijnt in het najaar van 2012)

Het is niet of licht of duisternis maar en/en. We hebben met beide te maken ook al wordt de duisternis vaak verdrongen. Freaud zei:’We zijn beter dan we weten en slechter dan we denken’. Dick Sinnige zei:’Het vuur van de hel is het licht van de hemel’

Ik ben het met Dick eens en heb het ervaren door ook door een hel te gaan met psychoses en een depersonalisatie. In diepere duisternis kun je niet komen en juist daardoor kwam ik tot het licht. Je leert de dingen kennen door hun tegendeel. Een zaadje heeft het duister van de aarde nodig om te kunnen ontkiemen en naar het licht te groeien. We kunnen veel leren van de natuur maar doen dat veel te weinig. We verdringen onze duistere zijde waardoor die kant nog meer invloed op ons heeft zij het onbewust.

Jung zei: ‘Je wordt niet verlicht door je lichtgestalten voor te stellen maar door je bewust te worden van de duisternis’ Als je je bewust wordt van de duisternis kun je het transformeren. Als je het recht in de ogen kijkt zal het verdwijnen, oplossen. Net zoals jij, je ego moet oplossen.

Meester Eckhart zei:’Voorwaar in de duisternis vindt men het licht dus als we in smart verkeren is het licht dichterbij dan ooit’ Als je diep verdriet hebt meegemaakt weet je pas wat ware vreugde is en ken je ook dankbaarheid. Voor m’n crisis had ik wel lol en pret maar kende ik geen ware vreugde zoals ik dat nu mag beleven. Voor m’n crisis mistte ik dat niet omdat ik het niet kende en ook alles ontkende wat ik niet kende. Ik heb nog wel wat duistere kanten zoals m’n oordeel, maar zie het onder ogen en dan zal het dus getransformeerd worden.

M’n lieve vriendin Elly heeft heel wat duisternis gekend in haar leven en ze is er nog niet klaar mee maar ze is nu een en al liefde en vriendelijkheid en hartelijkheid en dankbaarheid. Ze ontdekt ook steeds meer het goddelijke in zichzelf en ik ben blij dat ik daar getuige van mag zijn.

Ik ken een vrouw die alleen maar engelen om haar heen ziet, alleen lichtwezens en daardoor loopt ze op één been, ze heeft geen oog voor haar duistere kant. Zonder een nacht met duisternis is de dag niet compleet.

Duisternis is een afwezigheid, de afwezigheid van licht. Ontsteek het licht(je bewustzijn) en het duister is verdwenen. Licht kun je ontsteken, duisternis niet. De duisternis heeft alles te maken met onwetendheid. Weet dat elk licht z’n schaduw heeft zoals in het wit van het yin-yang symbool een zwart puntje zit

Er is een oud verhaal over een man die een kaars had aangestoken en daardoor het licht van de maan niet kon zien, toen hij z’n kaars uitdeed zag hij pas het maanlicht. Ons ego is ook z’n kunstlicht dat het werkelijke licht aan ons oog onttrekt. Ons ego is de duisternis die we mogen transformeren naar het ware licht van zuiver en helder bewustzijn.