Nodig zijn..

Mij werd thuis geleerd om de handen uit de mouwen te steken. Om gewaardeerd te worden moest ik altijd wat doen, een prestatie leveren. Er was dus voorwaardelijke liefde die helemaal geen liefde is, maar zakendoen, m’n ouders waren ook zakenmensen. Door die opvoeding ontwikkelde ik een drang om nodig te willen zijn.

Een reikimaster vroeg me waar ik bang voor was. Ik hoefde geen moment na te denken en zei onmiddellijk: ‘Dat de mensen me niet meer nodig hebben’. Hij zei toen droogjes: ‘Wees dan maar blij’. Hij wist niets van codependentie, anders had hij me daar wel op gewezen.

Als codependent wilde ik nodig zijn en af en toe heb ik dat gevoel nog, een gevoel dat je niets waard bent, niets bent als je niet nuttig en nodig bent. Het gevoel nutteloos te zijn, overbodig en dat je gemist kunt worden. Zo van je bent pas oké als je er wat voor doet.

Ik deed daarom ook altijd erg m’n best voor alles, om er voor iedereen te zijn, behalve voor mezelf. De behoeften van de ander waren belangrijker dan m’n eigen behoeften wat weer echt codependent is.

Nu probeer ik afstand te nemen van het nodig moeten zijn en dat ik er mag zijn om wie ik ben, ook al doe ik niks. Ik las ‘We are human beings, not human doings’ en dat knoopte ik goed in m’n oren.

In mindfullness werd me ook voorgehouden van de doe-modus naar ze Zijn-modus te gaan. Codependenten zijn denkers en doeners en vergeten te Zijn.

Nodig zijn is moeten in plaats van mogen, er ligt een druk op en dat veroorzaakt stress, met alle ellende van dien, o.a. compulsief-obsessief gedrag, hartkwalen, hoge bloeddruk, maagzweren, hoofdpijn, etc.etc.