We zijn slachtoffers van slachtoffers van slachtoffers..
In de dramadriehoek zijn alle spelers ook slachtoffer er zijn geen winnaars in de dramadriehoek, die ook wel slachtofferdriehoek wordt genoemd.
Diane Zimberoff schrijft in haar boek ‘Breaking free from the victim trap’ over de slachtoffers, ik heb het vertaald: ‘De belangrijkste hint die we ons moeten realiseren is dat onder de stoerheid van de aanklager een slachtoffer zit en onder de ‘we hebben het voor elkaar’-opstelling van de redder, die daardoor kracht veinst zit, ook een slachtoffer.
Deze acties zijn pogingen om een gevoel van kracht te krijgen uit de zwakheid van de ander. Dit is de essentie om het syndroom te kunnen begrijpen. Elke persoon is symbiotisch gebonden en voedt zich met de zwakheid van anderen.
In de dramadriehoek voel je je pas sterk als je ziet dat de ander zwak of zwakker is. Dat gedrag is ons aangeleerd door onze opvoeders die op hun beurt weer slachtoffer werden van hun opvoeders en zo wordt het steeds overgedragen.
Wij mogen de negatieve spiraal doorbreken door uit de dramadriehoek te stappen en vrij te worden. Zie het artikel : ‘Hoe stap je uit de dramadriehoek’ voor aanbevelingen en tips.
We leren ons slachtoffergedrag in het disfunctionele gezin, waar geen of te weinig liefde, erkenning, waardering, warmte en koestering voor je was. Daar reageerde je op en werd een aanklager, redder of slachtoffer. Je voelt je niet oké, niet goed genoeg en overcompenseert dat vaak naar het tegendeel, namelijk dat jij oké bent en de rest niet, we projecteren dan onze eigen negatieve gevoelens op de ander en geven anderen de schuld van onze ellende,
In de psychologie hebben ze het over ‘learned helplessnes; ofwel aangeleerde hulpeloosheid van het slachtoffer dat je was en niet wilde zijn.
Een vriend had tijdens zijn opvoeding veel te maken met de pijn van slecht behandeld te worden en zei me dat hij had geleerd van de pijn te gaan houden om het te overleven, dat noemen ze secundaire winst uit het disfunctionele gezin. Hij zei me: ‘Mijn leven is een groot drama en wat geniet ik daar toch van’, hij lacht als er pijn is en nare dingen gebeuren, hij lacht het weg weet zich geen houding te geven en is nu wat masochistisch.
Omdat onze ouders of opvoeders ons nooit onvoorwaardelijk liefhebben en accepteren hebben we delen van onszelf verdrongen, namelijk die delen die niet geaccepteerd werden en zo vervreemden we van onszelf en werden niet heel. Slechts de delen die wel geaccepteerd werden werden ontwikkeld.
Bij velen is het innerlijke kind volkomen verdrongen en naar een koude kelder verdreven. Ik mis bij die mensen de speelsheid, humor, creativiteit en lerend vermogen die zo eigen zijn aan het kind
Door hun opvoeding werden we de ouder(aanklager of redder) of een hulpeloos kind(slachtoffer) of een gekwetst kind(aanklager) of een hulpvaardig kind(redder) en geven dat weer aan onze kinderen door, door ze niet onvoorwaardelijk lief te hebben en volledig te accepteren en fouten in ze te zoeken en ze daarop te wijzen in plaats van hun verdiensten te prijzen.